مصرف کننده های سه فاز و الکتروموتورهای با قدرت کم را می توان به طور مستقیم به شبکه وصل کرد. در راه اندازی به طور مستقیم (اتصال مستقیم) انواع کلیدهای ساده از قبیل اهرمی (تیغه ایپف چاقویی) زبانه ای، غلتکی استفاده می شود.
در این روش، الکتروموتور را به صورت مستقیم به شبکه وصل می کنند؛ یعنی با استفاده از یک کلید، سه فاز مستقیماً به سیم پیچ های الکتروموتور متصل می شود. در این حالت، اگر اتصال روی تخته کلم موتور ستاره باشد، به هر کدام از سیم پیچ ها، ولتاژ فاز و اگر اتصال روی تخته کلم مثلث باشد، به هر کدام از سیم پیچ ها، ولتاژ خطی وصل می شود. معمولاً الکتروموتورهای کم قدرت ( حداکثر تا ۳ کیلووات ) را می توان به روش مستقیم راه انداز کرد.
معمولاً این گونه کلیدها ۶ کنتاکت (محل اتصال) دارند که ۳ کنتاکت ورودی با حرف های R، S، T (حروف سه فاز در شبکه) و ۳ کنتاکت خروجی با حروف U، V و W (محل اتصال به مصرف کننده) مشخص و دو حالت یعنی حالت قطع و وصل دارند که با علامت های (O) برای قطع و (I) برای وصل در نقشه های الکتریکی کلیدها را در حالت قطع نشان می دهند مگر آنکه حالت وصل کلید مورد بررسی قرار گرفته باشد.
راه اندازی موتور سه فاز به صورت ستاره – مثلث برای الکتروموتورهای سه فاز ۳kW به بالا استفاده می شود. در این روش، ابتدا سیم پیچ های موتور را به صورت اتصال ستاره به شبکه وصل می کنیم و ولتاژ فاز با ولتاژ خط برابر می شود. پس موتور با ولتاژ بالا راه اندازی می شود. پس از اینکه موتور به دور نامی رسید، با استفاده از کلید ستاره – مثلث یا مدار ستاره مثلثی که با کنتاکتور و تایمر طراحی می شود، اتصال سیم پیچ ها را عوض کرده و موتور به صورت مثلث کار دائم را شروع می کند. در این حالت، به هر کدام از سیم پیچ ها، ولتاژ خطی وصل می شود. پس می توان گفت، روش ستاره – مثلث، یک روش راه اندازی به طریقه کاهش ولتاژ است.
توجه داشته باشید که اگر موتور به صورت ستاره – مثلث راه اندازی شود، در حالت ستاره، جریان هر کدام از فازها، یک سوم جریان موتور در حالت مثلث است. پس، جریان راه اندازی نیز به همان نسبت کم شده، در نتیجه به موتور فشار وارد نمی آید. جریان اتصال مثلث، ۳ برابر حالت ستاره است. بنابراین، موتور در حالت ستاره با توانی ۳ برابر کمتر از حالت مثلث کار می کند. باید توجه کنید که موتوری که به صورت ستاره – مثلث راه اندازی می شود، هیچ گاه در حالت ستاره زیر بار قرار نگیرد.
در این روش، با استفاده از یک اتوترانسفورماتور کاهنده که مابین شبکه و موتور قرار می گیرد، ولتاژ وارد سیم پیچ های اتوترانسفورماتور شده، آن را کم کم اضافه کرده تا موتور با ولتاژ پایین شروع به کار کرده، جریان راه اندازی کاهش یابد. سپس، ولتاژ را تا جایی اضافه می کنیم که برابر ولتاژ نامی موتور شده و تمام ولتاژ شبکه مستقیماً به سیم پیچ های موتور برسد. در این نوع راه اندازی، جریان راه اندازی به خوبی کنترل می شود و بهترین روش راه اندازی است. اما به دلیل هزینه بالا فقط در موتورهای با قدرت زیاد مورد استفاده قرار می گیرد.
به عبارت دیگر برای کاهش جریان ابتدا ولتاژ را پایین آورده و پس از راه اندازی موتور ولتاژ را افزایش داده تا به ولتاژ نامی برسد. نکته ای که باید در این قسمت به آن توجه شود آن است که ولتاژ پایین اجازه راه اندازی موتور با بارش را ندهد. بنابراین موتور راه اندازی نمی شود. این روش نیز کمتر مورد استفاده قرار می گیرد.
این روش یکی از راه های کاهش جریان راه اندازی افزایش مقاومت در مسیر روتور می باشد که این روش تنها برای موتور با روتور سیم پیچی شده امکان پذیر است.در این روش، مقاومت های سیمی به صورت سری در مدار سیم پیچی روتور قرار گرفته، در لحظه راه اندازی، ولتاژ شبکه پس از عبور از مقاومت ها وارد سیم پیچ استاتور شده، در نتیجه، موجب کاهش ولتاژ ورودی الکتروموتور می شود و جریان راه اندازی نیز کاهش می یابد. پس از اینکه موتور به دور نامی رسید، به صورت مرحله ای به وسیله کلید، مقاومت ها را از مدار خارج می کنیم تا ولتاژ مستقیماً به سیم پیچ های موتور متصل شود (مقاومت ها تنها در لحظۀ راه اندازی به صورت پله ای از مدار خارج می شوند). معمولاً از این روش کمتر استفاده می شود.
در این روش با کمک یک سافت استارتر، موتور را به آرامی راه اندازی می کنیم. سافت استارتر نقش یک راه انداز نرم و یا توقف کنندۀ نرم را برعهده دارد. در یک سافت استارت ولتاژ از مقدار قابل تنظیمی شروع به افزایش می کند و به صورت تدریجی افزایش می یابد، تا حد بالای ولتاژ به موتور اعمال شود. در یک سافت استارتر جریان به میزان از قبل تعیین شده ای محدود می شود و پس از پایان زمان راه اندازی جریان کاهش پیدا کرده و به میزان مورد نیاز بار محدود می شود.
آیا می‌خواهید اعلان‌های فشاری را برای تمام فعالیت‌های اصلی در محل دریافت کنید؟
